بررسی فقهی حقوقی آلودگی صوتی و نوری (هوا) در حقوق جزای محیط زیست،حقوق پزشکی و…

پدیدآور: فاطمه حقیقی نوجو کامبری

مقطع تحصیلی: کارشناسی ارشد

استاد راهنما: علی بهرامی نژاد مغوییه

دانشگاه: دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

تاریخ دفاع: 1395

چکیده

بدون شک رویه قضایی فارغ از آن که کشوری تابع نظام (حقوق نوشته) یا (حقوق عرفی) باشد واجد نقش با اهمیتی در توسعه (حقوق محیط زیست) است که مانند هر حق دیگری نیازمند اجرا است. امروزه در قوانین بسیاری از کشورها آلودگی محیط زیست جرم محسوب می‌شود و برای مرتکبین آن مجازات تعیین شده است. مهم ترین مصوبه قانونی که به جرم آلودگی محیط زیست پرداخته و برای آن مجازات تعیین کرده است، ماده 688 قانون تعزیرات سال 1375و تبصره‌های آن می‌باشد.

حق حیات بشر، مصرح در اصل 21 قانون اساسی شامل حق انسان به زندگی در وضعیتی شرافتمندانه است که استحقاق آنرا دارد و از این رو برخورداری از محیط زیست سالم در قلمرو حقوق بنیادین بشر قرار دارد و لازم است قوه مجریه در انجام صحیح وظایف قانونی خود تجدید نظر کند. آنچه در گذشته تا کنون دقیقاً بررسی نشده آلودگی صوتی و نوری به عنوان یکی از آلاینده‌های زیست محیطی در حقوق محیط زیست، پزشکی و بشر می‌باشد که در ایجاد مشکلات برای انسان سهمی بسزا دارند که از دیر باز دغدغه بشر بوده‌اند. از دیدگاه فقه، تخریب و آلودگی محیط زیست و هوا، در واقع تجاوز به حق حیات و محیط زیست سالم بوده و از مصادیق اسراف و فساد محسوب می‌شود و خداوند از آن نهی کرده. لذا حرمت تکلیفی اسراف و فساد مقدمه ایست برای مسؤولیت مدنی و ضمان قهری که ضمان و مسؤولیت در ایجاد خسارت به منابع زیست محیطی و هوا جنبه عمومی دارد.

کلیدواژگان: آلودگی صوتی، آلودگی نوری،‌ حقوق و جزا، محیط زیست، حقوق پزشکی، فقه و حقوق

منبع: سایت پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران