درنگی در روایی شهادت فرزند علیه پدر

درنگی در روایی شهادت فرزند علیه پدر

نویسنده : اردوان ارژنگ

چکیده

در قانون مدنی (ماده 1313) و آیین دادرسی مدنی (ماده 155) به‌طور غیرصریح به دلیلِ اطلاق مواد قانونی شهادت فرزند علیه ­پدر پذیرفته‌شده است. درحالی‌که این حکم بارأی و نظر مشهور، سازگار نیست که قرابت را مانعِ قبول شهادت می‏دانند. چراکه عدالتِ مفروض الوجود در شاهـد، مانع توجهِ تهمت می‌شود. اقامه‏ی شهادت، از حقوق اجتماعى افراد است و نمی‌توان فردی را بی‏جهت از آن محروم نمود. این نوشتار با نگاهی نقادانه به نظریه‌ی مشهور، انگاره‌ی پذیرش شهادت فرزند علیه پدر را مناسب‌تر می‌بیند. اطـلاق ادله‏ی قرآنی و رواییِ ناظر به لزوم ادای شهادت و دال بر حرمت کتمان آن (که برخی نص و صریـح‌اند و پاره‌ای، ظاهـر) و همچنین اطـلاق و شمول ادله‏ی وجوب امربه‌معروف و نهی از منکر و نیز اصل اولیه‌ی جواز شهادت و عدم ممنوعیت شهادت (که در قالب‌های دیگری نیز قابلیـت صورت‌بندی و تقریر دارد) و همچنین لزوم تحقق و دست‌یابی به مقصـد و مقصـود شـارع، کمک می‏کند تا این ادعـا، قوی‌تر و مستنـدتر، جلـوه نماید.

کلیدواژگان: شهـادت؛ فرزند؛ پدر؛ عقوق؛ عدالت؛ تهمت؛ قرابت

مجله حقوق خصوصی؛ دوره 4، شماره 14، بهار 1395