اخلاق در سیره امام حسین (ع)

اخلاق در سیره امام حسین (ع)

کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست که تر کنم سرانگشت و صفحه بشمارم

1- نماز و عبادت امام حسین (ع):

همه پیام‌آوران خدا و امامان (علیهم‌السلام) خدا را خالصانه و عاشقانه می‌پرستیدند، اما حسین علیه‌السلام عبادت و پرستش ویژه‌ای داشت ، چراکه از هنگامی‌که نور وجودش در جان مادرش فاطمه(علیه‌السلام) پدید آمد تا آن لحظاتى که سر نورانی‌اش بر فراز نیزه‌های جاهلیت اموى قرار گرفت (همیشه و همه‌جا به ستایش و سپاس و تسبیح و تنزیه خدا، مشغول بود و تلاوت کتاب خدا از او شنیده می‌شد.

امام به عبادت بسیار علاقه‌مند بودند. شخصى خطاب به حضرت سجاد(ع) عرض کرد: چرا پدرت کم اولاد است ؟ حضرت فرمود: تعجب می‌کنم که من چگونه متولدشده‌ام ؛ زیرا پدرم در هر شب و روزى هزار رکعت نماز به‌جای می‌آورد. (1)

حضرت مهدى فرمود: جدم حسین علیه‌السلام رکوع و سجودش ‍ طولانى بود. (2)

حضرت بارها پیاده به خانه خدا شتافت و مراسم حج را برگزار کرد .(3)

2- تسلیم در برابر خدا :

از امام حسین علیه‌السلام پرسیدند، چگونه صبح کردى ؟ فرمود: صبح کردم درحالی‌که پروردگارم ، بالاى سرم و آتش پیش رویم، مرگ جوینده‌ام و حساب الهى فراگیرم است. چنین روزى من ، درگرو کردار خویشم. نه آنچه دوست دارم پیدا می‌کنم ، و نه آنچه نمی‌پسندم از خود می‌رانم . توان هیچ‌یک را ندارم و همه کارها در اختیار دیگرى است.

اگر بخواهد عذابم می‌کند و اگر بخواهد از من می‌گذرد. بنابراین ، کدام فقیرى از من نیازمندتر است ؟ !(4)

3- خوف و خشیت امام حسین (ع ):

از صفات برجسته امام حسین علیه‌السلام ، شدت خوف از خدا و درک عظمت او بود، به‌گونه‌ای که هنگام وضو ساختن براى عبادت و نماز و تقرب به‌سوی پروردگار، رنگ چهره‌اش دگرگون می‌گشت و اعضا و اندامهایش به لرزه می‌افتاد. برخى از سر شگفتى ، از شدت خوف و پرواى او پرسیدند که فرمود:

«لا یأمن یوم القیامه الا مَن خاف الله فى الدنیا؛ در روز قیامت تنها کسانی امنیت خواهند داشت که در دنیا از پروردگار خویش پروا داشته باشند».(5)

امام وقتى وضو می‌گرفت رنگش پریده و پاهایش ‍ می‌لرزید.علت این کار را پرسیدند فرمود: «حق لمن وقف بین یدى الملک الجبار ان یصفر لونه و ترتعد مفاصله؛ سزاوار است براى کسى که در مقابل خداى با جبروت ایستاده رنگش زرد شود و پاهایش بلرزد.»(6)

همین حالت معنوی بود که استجابت دعا را به دنبال داشت. امام سجاد(ع) فرمود: کوفیان نزد امام على آمده، از نیامدن باران شکایت کردند و گفتند: از خدا براى ما باران بخواه ، امیر مؤمنان به حسین(ع) فرمود: برخیز و از خداوند طلب باران کن!(7) و خداوند به دعای آن حضرت باران سیل‌آسا فرستاد.

4- تواضع:

شخصیت حسین بن على (ع) چنان بلند و دور از دسترس و پرشکوه بود که وقتى با برادرش امام مجتبى (ع)، پیاده به کعبه می‌رفتند، همه بزرگان و شخصیتهای اسلامى به احترامشان از مرکب پیاده شده، همراه آنان راه می‌پیمودند.

احترامى که جامعه براى حسین (ع) قائل بود بدان جهت بود که او با مردم زندگى می‌کرد؛ از آنان و معاشرتشان کناره نمی‌جست؛ باجان جامعه هماهنگ بود، و بالاتر از همه، ایمان به خداوند او را غمخوار و یاور مردم ساخته بود.

روزى از محلى عبور کرد، عده‌ای از فقرا بر عباهاى پهن‌شده نشسته بودند و نان خشکى می‌خوردند، تعارفش کردند و امام هم پذیرفت، نشست و تناول کرد و بیان داشت: خداوند متکبران را دوست نمی‌دارد.(8)سپس فرمود: دعوت شمارا اجابت کردم، شما هم دعوت مرا بپذیرید. آنها دعوت حضرت را پذیرفتند و همراه امام رفتند، حضرت دستور داد هر چه در خانه موجود است بیاورند، و بدین ترتیب پذیرایى گرمى از آنان به عمل آمد، نیز درس تواضع و انسان‌دوستی را با عمل خویش به جامعه آموخت.(9)

پی‌نوشتها:

1- ویژگیهاى امام حسین، ص 95.

2- شیخ عباس قمی، نفس المهموم ، 104.

3- مناقب ابن شهرآشوب، ج 3، ص 224؛ اسد الغابه، ج ،2 ص 20.

4- بحارالانوار، ج 73، ص15.

5- همان، ج 44، ص 192.

6- جامع الاخبار، ص 76.

7- موسوعه کلمات الامام الحسین، ص 133.

8- نحل(16) آیه 22.

9- تفسیر عیاشى، ج 2، ص 257.

منبع؛ پایگاه جامع عاشورا