دعوت به اخلاص

به خود آییم (18)

دعوت به اخلاص

به قلم جواد محدثی

(برگرفته از چهل حدیث امام خمینی)

بدان که مالک حقیقی و ولی‌نعمت واقعی کرامات بسیاری به ما کرده است. حتی قبل از آمدن ما به این دنیا، غذای لطیف و مناسب برای ما فراهم کرده و مربی دل‌سوز و بی‌منت قرار داده و همه‌گونه نعمتهای آشکار و نهان برای ما تهیه دیده است. از ما خواسته است که قلب را برای او خالص کنیم تا خودمان فایده ببریم. اگر گوش نکنیم و برخلاف فرمان و رضای او عمل کنیم، ظلم بزرگی کرده‌ایم، البته ظلم به خویش، چون به او زیانی نمی‌رسد و چه موحد باشیم چه مشرک، برای او فرقی نمی‌کند. اگر عارف متقی باشیم برای خود هستیم و اگر کافر و مشرک گردیم به خود زیان زده‌ایم و او از بندگی ما بی‌نیاز است. اما چون خداوند به ما مهربان است، راه نیک و بد و زشت و زیبا را می‌نمایاند و ازاین‌رو، بر ما منتی عظیم دارد و تا در این جهان ماده و طبیعتیم، منت های بزرگ او را درک نمی‌کنیم. ما هیچ منتی بر خدا و رسول و انبیا نداریم. انبیا، اولیا و علمای امت بر ما منت دارند که راهنمای سعادت و نجات ما از ظلمت و شقاوت‌اند و در راه هدایت و تربیت ما آن‌همه مشقت و زحمت را تحمل کرده‌اند و به هر نحوی کوشیده‌اند تا ما را به‌سوی بهشت ببرند، بی‌آنکه اجر و مزدی از ما بخواهند و پیامبر اکرم (ص) اجر خود را تنها «مودت اهل‌بیت» قرار داده است و نتیجه آن‌هم به خود ما برمی‌گردد، پس چه منتی بر او داریم؟ هم پیامبران، هم علمای دین و هر کس که در مرتبه‌ای ما را راهنمایی کرده باشد بر ما منت دارند و ما پاداش آنان را در این دنیا نمی‌توانیم بدهیم. خداوند می‌فرماید:

قل لا تمنوا علی اسلامکم بل الله یمن علیکم ان هداکم للایمان …ا

بگو، اسلام آوردن خود را بر منت نگذارید، بلکه خدا بر شما منت دارد که شمارا به ایمان هدایت کرده است.

ما اگر در ادعای ایمان صادق باشیم، بازهم خدا بر ما منت دارد و ما بیچاره‌ها چون از حقیقت خبر نداریم، بر مسأله‌گو، عالم، امام جماعت و … منت می‌گذاریم، درحالی‌که آنان بر ما منت دارند و ما بی‌خبریم. ادامه دارد- 01 حجرات(49):17.