امروز: پنجشنبه 23 اسفند 1403
درجایی خوانده بودم یا از کسی شنیده بودم که در عدلیه دوران گذشته چند تن از وکیلان آن زمان -و ازجمله شیخ عیسی انصاری نامی- بدون این‌که دفتری داشته باشند و دارالوکاله‌ای، از آغاز بامداد دریکی از سرسراهای شمالی و جنوبی کاخ دادگستری روی نیمکتهای سنگی سرد با کیفی و کتابی در کنار دست می‌نشسته‌اند …
خوابیدن روی ورقهای روزنامه و فرش کردن گوشه‌های خالی اتاق با صفحات روزنامه از امروز و دیروز نیست اما همین نرودای شاعر قطعاً خوابیدن روی منظومه‌های ادبی را بر نمی‌تابد یا مثلاً به خود و به دیگران اجازه نمی‌دهد کسی از دفترهای شعر بالشی فراهم کند و آنها را زیر سر بگذارد. چرا؟
از نویسنده‌ای آلبانیایی آموخته‌ام که: آدم باید خیلی با استعداد باشد که بداند چه چیزی را نباید بنویسد! این مرد که «اسماعیل کا داره» نام دارد هوشمندانه به وجه منفی خلاقیت پرداخته است و این یعنی که خلاقیت همیشه نباید مثبت باشد؛ آفریدن به تنهایی نشان‌دهنده نقش خلاقیت نیست، در نیافریدن هم خلاقیتی نهفته است که ارزش کمتری از آفریدن و به وجود آوردن ندارد …
اگر هزار بار هم گفته شود که تکیه گاه دلارام مردمِ جامعه، قانون است هنوز هم جای بازگویی و بازنویسی دارد کما این که به نظر می‌رسد صاحب این قلم کمتر از هزار بار نیست که بر این نکته اساسی تأکید می‌ورزد …
وقتی که بعد از سده‌هایی تاریک و بل هزاره‌هایی مخوف روزنی برای نفس کشیدن باز شد و مردم در پرتو فکرهای روشن توانستند صدا در صدا اندازند و مطالبات اجتماعی خود را جار بزنند، نخستین چیزی که از ژرفای دل بر زبان آوردند تأسیس عدالتخانه بود و نه حتی تشکیل پارلمان و مجلس و تغییر نظام استبدادی …
روزنامه دنیای حقوق آمده است تا جای یک نشریه ویژه با رویکرد امور حقوقی را در قفسه مطبوعات کشور خالی نگذاشته باشد، در عالم ادب اکتا ویو پاز گفته بود که: فکر نمی‌کنم جامعه خوبی داشته باشیم بی‌آن که شاعران خوبی داشته باشیم …