حفظ صحت و استناد پذیری ادله‌ی الکترونیک با استفاده از بیومتریک و رمزنگاری

حفظ صحت و استناد پذیری ادله‌ی الکترونیک با استفاده از بیومتریک و رمزنگاری

نویسندگان: حسنعلی مو ذن زادگان؛ الهام سلیمان دهکردی؛ مهشید یوشی
چکیده
استناد پذیری ادله‌ی الکترونیک عبارت از واجد اعتبار بودن داده‌های الکترونیک در محضر دادگاه و ایفای نقش در صدور رأی مقتضی است. برای این‌که دلیل الکترونیک بتواند همانند ادله‌ی سنتی کارکرد اثباتی داشته باشد، باید دو شرط عمده‌ی استناد پذیری یعنی صحت انتساب، اصالت و انکارناپذیری را دارا باشد. برای محقق شدن این دو شرط اساسی ضروری ماده‌ی 2 قانون «ط» است داده‌ها در مرحله‌ی توقیف به‌صورت مناسب حفاظت شوند. دربند تجارت الکترونیک و ماده‌ی 40 قانون جرایم رایانه‌ای به استفاده از راهکارهای ایمن جهت حفاظت از داده‌ها اشاره‌شده که از مهم‌ترین آنها می‌توان به بیومتریک و رمزنگاری اشاره کرد. فناوری بیومتریک داده‌های اشخاص را با توجه به الگوی عمومی دریافت و پردازش می-کند و تنها به فردی که داده‌هایش پردازش‌شده اجازه‌ی دستیابی به اطلاعات می‌دهد و دیگران نمی‌توانند به اطلاعات دست یابند؛ در رمزنگاری نیز اطلاعات به‌وسیله‌ی در هم سازی به‌گونه‌ای که تنها با یک کلید محرمانه از حالت در هم خارج می‌شوند، موردحفاظت قرار می‌گیرند و برای فردی که به این اطلاعات دسترسی ندارد، ناخوانا باقی می‌ماند. به این شیوه داده‌ها از خطر تغییر و تحریف محفوظ باقی می‌مانند و می‌توانند به‌گونه‌ای مطمئن مورد استناد قرار گیرند.
کلیدواژگان: دلیل الکترونیک؛ استناد پذیری ادله‌ی الکترونیک؛ بیومتریک؛ رمزنگاری
فصلنامه پژوهش حقوق کیفری؛ دوره 4، شماره 12، پاییز 1394