بررسی تطبیقی محدودیتهای آزادی بیان در تلویزیون از منظر اسناد بین‌الملل حقوق بشر و حقوق موضوعه ایران
بررسی تطبیقی محدودیتهای آزادی بیان در تلویزیون از منظر اسناد بین‌الملل حقوق بشر و حقوق موضوعه ایران
بررسی تطبیقی محدودیتهای آزادی بیان در تلویزیون از منظر اسناد بین‌الملل حقوق بشر و حقوق موضوعه ایران
نویسندگان: سیدمحمدصادق احمدی و علیرضا ناصری و مرتضی قاسم آبادی
چکیده
بر اساس نگرش غایت‌محورانه انسانی، آزادی بیان از مقتضیات استقلال فردی انسان به مثابه یک غایت بالذات است و محدودسازی آن را باید در چارچوب استثنای ضروری تبیین کرد. در ساحت حقوق طبیعی نیز آزادی، حق طبیعی است و ایجاد هرگونه محدودیتی در تغایر بالذات با این حق به شمار می‌آید. در عصر حاضر، بدون تردید، تلویزیون به عنوان یکی از نیرومندترین ابزارهای آزادی بیان، به خدمت گرفته می‌شود.
اما در عین حال، استفاده نا به جا از این دستگاه می‌تواند باعث تعرض به حقوق عمومی و خصوصی شود. لذا ایجاد محدودیت برای فعالیت شبکه‌های تلویزیونی ضروری است. در همین راستا تمامی اسناد بین‌المللی حقوق بشر، محدودیت‌هایی را برای تلویزیون مقرر داشته‌اند. نظام حقوقی ایران نیز چنین محدودیت‌هایی را در نظر گرفته است که برخی از آن، با محدودیتهای مقرر در اسناد بین‌الملل حقوق بشر، قابل انطباق است و برخی دیگر، مانند موازین و ضوابط اسلامی در هیچ سند بین‌المللی به عنوان محدودیت آزادی بیان یافت نمی‌شود.
علاوه بر این به نظر می‌رسد تفاسیر شورای نگهبان بر اصول 44 و 175 قانون اساسی، نوعی محدودیت اضافه بر ابزارهای آزادی بیان باشد. در نوشتار حاضر بر آنیم که با بررسی تطبیقی اسناد یاد شده، محدودیتهای شکلی و ماهوی آزادی بیان در صدا و سیمای ایران مورد واکاوی قرار گیرد.
کلیدواژگان: حقوق بشر، آزادی بیان، محدودیت، تلویزیون، اخلاق
فصلنامه پژوهش حقوق عمومی شماره 52 پاییز 1395