واکسیناسیون اجتماعی

واکسیناسیون اجتماعی

امید دوست بین-حقوقدان

در علم پزشکی واکسن ،دارای میکروب بیماری است که آن را ضعیف و بی آزار ساخته اند. در این حالت واکسن تولید پادزهر کرده و با بیماری مبارزه و آن را خنثی می کند.در واقع بدن در مورد آن بیماری مصونیت پیدا می کند.

در حوزه رفتاری به ویژه رفتارهای اجتماعی گاهی برخی آسیب های اذیت کننده ،پیرامون انسان ها وجود دارند که رهایی از آن ها گریز ناپذیر است.

واکسن اجتماعی در واقع باید به جامعه انسانی تزریق شود تا در برابر انواع آسیب های فردی و اجتماعی مقابله سازی نماید.

فرد،جامعه،خانواده به عنوان یک مثلث اجتماعی متولی امر واکسینه کردن هستند، هرچند مراکز خاص تربیتی مانند آموزش و پرورش هم می تواند این وظیفه خطیر و حساس را دنبال کند.

بنظر می رسد فرزندان را باید در مراحل رشد اجتماعی توانمند ساخت و این توانمند سازی در سایه آگاهی بخشی میسر خواهد شد.

اولیاءجامعه در برابر انواع آسیب های بالقوه و بالفعل تنها مبادرت به نهی و ممنوعیت می نمایند و افزایش محدودیت ها در جامعه نه تنها موجب کاهش آسیب نمی شود، بلکه تداوم آن موجب حرص و ولع بیشتری خواهد شد. به استناد حدیث شریف «الانسان حریص علی ما منع » ایجاد ممنوعیت ها و محدودیت هابا طبع انسانی سازگاری ندارد و بسیاری از افراد نسبت به انجام ان حریص تر خواهند شد.

همانطور که درفوق اشاره شد برای رفع آسیب های اجتماعی باید نسبت به مصونیت سازی اقدام نماییم به این معنی که میکروب ضعیف شده، آسیب های احتمالی را به بدنه ی اجتماعی تزریق کرده تا ایجاد مصونیت شود.

شاید به ذهن خطور کند که این فرایند ،چطور باید صورت پذیرد که بتوان در برابر انواع بیماری های اجتماعی بایستد.آیا می توان مانند بدن انسان ،میکروب ضعیف شده انواع آلودگی های اجتماعی را به بدنه ی جامعه وارد نمود که فرد بتواند در جامعه براحتی و بدون زحمت ایفای نقش نماید؟

در پاسخ می توان گفت این مصونیت سازی اجتماعی وقتی میسر خواهد شد که افراد در جامعه بدون هیچ زحمتی و با طیب خاطر قدرت انتخاب داشته و از قیود غیر عقلانی که با طبیعت انسانی سازگاری ندارد،رهایی یابند.