شوراهای حل اختلاف

خاطرات و تجربیات قضایی(17 )

شوراهای حل اختلاف

سید روح الله مصطفی نژاد موسوی – رئیس شعبه 102 کیفری دو دماوند

سالهای اول خدمتم را با آموزش و ساماندهی شوراهای حل اختلاف شروع کردم. آموزش مسایل حقوقی به افرادی که بعضاً سواد خواندن و نوشتن را هم نداشتند کار بسیار سختی بود. همیشه به این موضوع فکر می‌کردم که آیا واقعاً چیزی از آموزشهای ما را فرامی‌گیرند یا خیر؟

کم‌کم به این فکر افتادیم که اعضای شورای حل اختلاف به دنبال چه هستند. کسانی که بدون هیچ جیره و مواجبی در ساعات اداری و غیر اداری در شوراها فعالیت می‌کنند. بعضاً افرادی تحصیل‌کرده و دارای تحصیلات عالیه بودند که خود دارای شغل و درآمد مکفی و جایگاه اجتماعی مقبولی بین مردم بودند. قشر عظیمی هم از فرهنگیان محترم بودند که از بین تمامی فرهنگیان به صورت ویژه انتخاب شدند؛ و در جوامع سنتی‌تر از بزرگان محلات یا اقوام مختلف و بازاریان و بازنشستگان متدین بودند. در بین آنها افرادی مثل نامزدهای شوراها بودند که از راه‌یابی به شورای شهر بازمانده بودند و …

نگاهی به انگیزه‌های این افراد نتایج جالبی را برای ما در برداشت اولاً این‌که خیلی از این اعضا به خواهش و درخواست دادگستری وارد عرصه شده بودند و انگیزه‌ای جز خدمت به مردم و برداشتن باری از دوش دادگستری نداشتند و اعتقادشان این بود که در هر سنگری می‌شود به مردم خدمت کرد. افراد اندکی نیز بودند که انگیزه آنان وصل شدن به دادگستری بود تا حدی که خود را همکار ما معرفی می‌کردند. افرادی نیز برای انتخابات آینده دنبال پایگاهی بودند که خودی نشان بدهند و عده معدودی به دنبال استخدام و جذب در دادگستری بودند و سختی کار و نگرفتن حقوق را به آرزوی استخدام تحمل می‌کردند و انگیزه‌های دیگری که از گفتن آن معذورم.

هدف ما از طرح این موضوع توجه ویژه به انگیزه‌هاست. چرا و به چه علت افرادی با گذاشتن وقت و تحمل هزینه و احیاناً به خطر انداختن آبروی خود حاضر می‌شوند در شوراها فعالیت کنند و رنج این بار گران را به جان می‌خرند.

دانستن انگیزه‌ها کمک زیادی به ما در نحوه تعامل با اعضای محترم شورا می‌کند.

بیایید کمی دقیق‌تر بنگریم …