سلامت را نمی‌خواهند پاسخ دهند

حقوق رفتاری

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ داد …

به قلم محمدرضا خسروی

من غالباً تا پاسی از نیمه ‌شب بیدار می‌مانم و چنان خو گرفته‌ام که خلاصه خبرهای ساعت 24 را می‌شنوم و آن‌گاه می‌خوابم اما اکنون به ساعت 2 بعد از نیمه ‌شب رسیده‌ام و نخفته‌ام تا به فرودگاه بروم که دخترم از آدلاید می‌آید. ساعتها پیش از کوالالامپور زنگ زده است که 5/11 شب به وقت آنجا پرواز دارد که می‌شود مثلاً 6 یا 5/6 بعدازظهر به وقت تهران و اگر در نظر بگیریم که از آدلاید در استرالیای جنوبی نیز، او نزدیک به ده ساعت در هواپیما می‌بوده است از سنگینی سفر می‌توان تصوری داشت. من خود البته در سفری از دبی به شانگهای تجربه‌ای از 9 ساعت کنده‌شدن از زمین را داشته‌ام اما البته بین 9 ساعت و 18 ساعت تفاوتی بسیار است. باری به فرودگاه رفتیم و در میان گل و اشک و لبخند و کمی انتظار دیدارها را تازه کردیم.

و دخترم در یک مطالعه تطبیقی در سه نقطه از سفر خود گزارشی داشت که به شنیدنش می‌ارزد، او می‌گفت در فرودگاه آدلاید به هرکس و به هر گیشه‌ای که کار داری، طرف نخست لبخند می‌زند آن‌گاه سلام می‌کند و سپس می‌گوید چه کاری می‌توانم برایتان انجام دهد. در فرودگاه کوالالامپور لبخندی در کار نیست اما بعد از سلام همان جمله را تکرار می‌کنند که چه‌ کاری می‌توانند برایتان انجام بدهند و اما در فرودگاه مهرآباد ضمن آن‌که از لبخند و از سلام دیگر خبری نیست، سلامت را نیز پاسخ نمی‌دهند!