امروز: جمعه 12 بهمن 1403
مطمئنم قضات آنقدر که در خلوت خود به حق الله و حق الناس هایی که از زیر دستشان در رفته است فکر می کنند از چیز دیگری نمی ترسند . وجهه و سابقه مذهبی قوی قضات نیز به این امر دامن می زند …
دقیقا روزهای اول قضاوتم بود . وقتی به اتاق همکاران با سابقه می رفتم می‌دیدم جلوی پای من بلند می شوند . اگر پشت میزشان بودند از پشت میز قضاوت پیاده می شدند و در کنار من می نشستند …
گفتن جملاتی که در زیر می آید شاید به مذاق قضایی خیلی از دوستان حقوقی و قضایی خوش نیاید و انتقادات شدیدی به آن وارد باشد …
سفرهای استانی ریاست جمهور وقت بود . به دعوت فرماندار و بر حسب وظیفه همکاری و اداری راهی ورودی شهر شدیم …
این نوع برخورد در خصوص سایر همکاران اداری و حتی مراجع انتظامی هم وجود دارد. من در این نوشته به هیچ وجه قصد ندارم بگویم…
خودشیفتگی شاید آفت رفتاری خیلی از انسانها باشد . علت آن هم مشخص است . وقتی زمین و زمان برای اجابت خواسته ی شان به ما مراجعه می‌کنند و آنقدر قربان صدقه ی ما میروند …
یکی از قضات دیوان عالی کشور برای تدریس امده بودند . وقتی برای استناد به یک ماده ی قانونی کتاب قانون مدنی خودشون رو بیرون اوردند همه تعجب کردیم …
مطمئناً یکی از نقایص ما در سیستم قضایی عدم انتقال تجربیات قضایی از مراجع بالاتر به پایین‌تر در تمام سطوح قضایی است…
قبلاً جمله‌ای را به نقل‌قول از دکتر جعفر کوشا استاد محترم جزا گفتم و تکرار می‌کنم (ما داریم کار خودمان را می‌کنیم)…
سالهای اول خدمتم را با آموزش و ساماندهی شوراهای حل اختلاف شروع کردم. آموزش مسایل حقوقی به افرادی که بعضاً سواد خواندن و نوشتن را هم نداشتند کار بسیار سختی بود. همیشه به این موضوع فکر می‌کردم که آیا واقعاً چیزی از آموزشهای ما را فرامی‌گیرند یا خیر؟