بررسی مبانی فقهی حرمت تشویش اذهان عمومی از طریق ترویج خرافات و خرافه گری

بررسی مبانی فقهی حرمت تشویش اذهان عمومیاز طریق ترویج خرافات و خرافه گری

پدیدآور: سیمین محمدی
مقطع: کارشناسی ارشد
سال دفاع: 1394
دانشگاه: قم
چکیده: تشویش اذهان عمومی یک اصطلاح حقوقی است که در قانون مجازات اسلامی آمده و در دکترین به‌عنوان یک جرم سیاسی شناخته‌شده و کاربرد دارد. تشویش در لغت به معنای پریشان کردن و اضطراب است. در اصطلاح یعنی با سخن و یا عملی، آرامش روانی افراد را سلب کردن و آنها را در وحشت ناامنی، اضطراب و ترس از آینده‌ی محتمل فروبردن است. عوامل گوناگونی می‌توانند مسبب تشویش در جامعه باشند یکی از آنها خرافات و خرافه گری است. خرافات به دلیل گستردگی دامنه‌ی مصادیق، پنهان بودن در لایه‌های جامعه و پذیرش بدون مقاومت از ناحیه‌ی عموم، قابلیت بالایی برای ایجاد تشویش و ترس در بین مردم را دارد. این به معنای آن است که تشویش درصحنه اجتماعی و فرهنگی نیز قابل بروز است. بیشتر معلومات انسان از راه حواس بینایی و شنوایی است که داده‌های آن توسط قلب ادراک می‌شود. باطن و درون انسان که همان نیروی عقل و یقین است در قرآن کریم به نامهای قلب، فؤاد، صدر خوانده‌شده است. در تشویش اذهان آنچه موردحمله قرار می‌گیرد همان قلب است که به معنای باطن و درون انسان است. وقتی باطن و روان انسان دچار تشویش گردد، روال عادی زندگی وی به‌هم‌خورده و به یک شخص مضطرب و منفعل مبدل می‌گردد. هدف از نگارش این پژوهش آن است که با بررسی مبانی فقهی، حکم فقهی حرمت تشویش را از منابع فقه استخراج‌کنیم. لذا ادله‌ای از قرآن، احادیث، قواعد فقهی و دلیل عقل بیان نمودیم. خرافات را از منظر دین و با مقیاس دینی موردبررسی قراردادیم و معلوم شد که جاهلیت سرچشمه خرافات است. روش تحقیق دراین پایان‌نامه به‌صورت تحلیلی توصیفی و روش کار به‌صورت کتابخانه‌ای است. ازجمله دستاوردهای تحقیق آن است که درزمینه جرم تشویش نقص قانونی داریم به‌طوری‌که قانون شامل تشویش فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی نمی‌شود. منبع: کتابخانه دانشگاه قم