حقوق کودک در دوران پهلوی
حقوق کودک در دوران پهلوی
حقوق کودک در دوران پهلوی
در سال 1324 مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای کمک به کودکان کشورهای آسیب دیده از جنگ، «صندوق بین المللی کمک به کودکان» را بنیان نهاد. در سال 1327)، ایران به طور رسمی به یونسکو پیوست و با گرفتن کمکهای گوناگون از این سازمان و شرکت در کنفرانسها و نشستهای عمومی، متعهد به انجام وظایف تعیین شده از سوی آن سازمان شد. از جمله نمایندگان فعال ایران در اینگونه نشست های بین المللی یحیی دولت آبادی بود.
در این سال ها یکی دیگراز کسانی که برای گسترش حقوق کودکان در جامعه کوشش بسیار کرد، مهرانگیز منوچهریان است. او در پایان دهه 30 چند جزوه درباره حقوق کودک در جامعه و خانواده منتشر کرد.از سالهای پایانی دهه 20 و به ویژه در دهه 30 برخی سازمانهای اسلامی به موضوع کودک و آموزش و پرورش او پرداختند. برخی سازمانهای مسیحی نیز در ادامه کار میسیونرها که همواره به آموزش مذهبی و اخلاقی کودکان اهمیت بسیار میدادند، کتابهایی در زمینه آموزش و پرورش کودک منتشر کردند.در این دوره، آگاهی پدران و مادران طبقه میانه مدرن از مفهوم دوران کودکی و فراهم بودن امکانات زیستی و فرهنگی، سبب شد تا آنها به زندگی کودکان خود بیشتر اهمیت دهند و به خواستها و حقوقشان توجه کنند. و برای نخستین بار در جامعه ایران موضوع حقوق کودک در شکل گسترده آن مطرح شد. بر پایی و گسترش مکانهای ویژه کودکان همچون کتابخانههای کودک، مکانهای بازی و عرضه گسترده پوشاک کودکان، همگی نشاندهنده این واقعیت بود که مفهوم دوران کودکی و دستیابی کودکان به جایگاهی شایسته در جامعه، با شتاب رو به رشد است.یکی از شاخصهای بهبود وضع زندگی کودکان در این دوره، برپایی نهادهای دولتی و مدنی ترویجگر حقوق کودکان یا پشتیبان آنها بود که نقش میانجی کودکان و بزرگسالانی را بر عهده دارند که در زندگی کودکان تعیینکنندهاند. این نهادها همواره کوشش میکنند حقوق کودکان را به مواد قانونی تبدیل کنند تا مردم در برابر رفتارهای خود با کودکان مسئولیت قانونی داشته باشند. قانونی شدن آنچه حقوق کودک نامیده میشود، در بسیاری موارد وامدار فعالیتهای این نهادهاست.
رسانههای گروهی الکترونیکی همچون رادیو و تلویزیون تأثیر بسزایی در شکلگیری ذهنیت شهری در ایرانیان داشتند. بخشی از کودکان ایرانی از نخستین گروههای مخاطب تأثیرپذیر از این رسانهها بودند.
منبع؛ وب سایت کتابک