یک چهره شکفته به از صد چمن گل است
یک چهره شکفته
به از صد چمن گل است
یک چهره شکفته به از صد چمن گل است
مردی است تکیه داده بر کرسی قضاوت و آن هم در بالاترین سطوح شغلی اما رفتاری دارد نرم و متواضعانه و چهره ای دارد شکفته و متبسّم و در همان حال مبادی بسیاری از آداب فراموش شده در
روابط اجتماعی.
او در مواجهه با اصحاب دعوا و ارباب رجوع و کسی که به تریبون دادرسی نزدیک می‌شود از جای برمی‌خیزد و به آنان اشاره می‌کند که در صندلیِ نزدیک به او بنشینند و آنگاه بیسکویتی یا شکلاتی از آنچه در کشوی میزش یافت می‌شود به آنان تعارف می‌کند و بعد نوبت می‌رسد به اینکه به چه کار آمده‌اند و گرفتاری شان
چیست؟
ا
ین مرد در نگاه دیگران شأن قضا رابه چیزی نگرفته است تا به اصول مقبول جامعه ایرانی وفادار
بماند.
آیا رفتاری از این گونه نمی‌بایست الگویی باشد برای دیگر صاحب منصبان و پشت میز نشینان؟!
بازدید: ۲۸