نقش محدودکننده حُسن نیت در مذاکرات

نقش محدودکننده حُسن نیت در مذاکرات

نویسنده: مرتضی حاجی پور

چکیده

معمولاً انعقاد هر قراردادی منوط به انجام مذاکره بین طرفین رابطه و انعقاد قرارداد در صورت حصول توافق است. قبل از انعقاد قرارداد اصل حاکم بر رابطه پیش قراردادی، آزادی طرفین در ورود به مذاکره، ادامه آن و خروج از آن و تعقیب منافع شخصی است. آزادی مذاکره و تعقیب منافع شخصی همواره یکی از اصول حاکم در حقوق قراردادها بوده است، ولی حاکمیت مطلق این اصول در مواردی منتهی به نتایج غیرقابل‌قبول می‌شود. ازاین‌رو امروزه اطلاق این اصول از طریق ابزارهای مختلف حقوقی من‌جمله حسن نیت، انصاف، منع سوءاستفاده از حق و … محدودشده است. این مقاله در نظر دارد با روش توصیفی و تحلیلی نقش حسن نیت را در کنترل و تحدید اصل آزادی مذاکره موردبررسی قرار دهد و به‌اجمال می‌توان گفت تحمیل مسئولیت بر مبنای حسن نیت می‌تواند در ایجاد تعادل بین اصل آزادی مذاکره و احترام به اعتماد اشخاص در روابط اجتماعی کمک کند.

کلیدواژگان: حسن نیت؛ اصل آزادی مذاکره؛ مذاکره؛ قطع مذاکره و مسئولیت

مجله حقوق خصوصی؛ دوره 4، شماره 14، بهار 1395