در شریعت اسلام آزادی انتخاب اقامتگاه برای هر فرد مسلمان در کشور اسلامی و نیز خارج از سرزمین اسلامی، حقی مشروع است (هرچند مسلمانان ترغیب شده‌اند دارالاسلام را اقامتگاه دایم خود قرار دهند)، ولی اگر مسلمانان در برپایی شعایر دینی در دارالکفر آزادی نداشته باشند، اقامت آنان در آن‌جا ممنوع شده است. [1] [2]
در نظام حقوقی اسلام تقسیم سیاسی زمین به «دارالاسلام» و «دارالکفر» براساس دین صورت گرفته و مردم در هر نقطه جهان بر این مبنا تقسیم 
می‌شوند.


درباره شرط اقامت در دارالاسلام، برای بهره‌مندی مسلمان از تابعیت دولت اسلامی، آرای مختلفی وجود دارد.
برخی اقامت را رکن و برخی آن را شرط عضویت فرد در جامعه اسلامی دانسته‌اند و گروهی دیگر صرفاً مسلمان بودن شخص را، بدون توجه به اقامتگاه، علت تامه بهره‌مندی او از تابعیت دولت اسلامی شمرده‌اند.

شواهد متعددی را مؤید نظر اخیر
 دانسته‌اند.
بر این اساس، اقامت در دارالاسلام شرط یا علت تابعیت دولت اسلامی نیست و فقط درصورتی که مسلمان مقیم دارالکفر با داشتن توانِ انجام دادن تکلیف، به تقصیر، از وظیفه هجرت کردن به دارالاسلام سرباز زند، از برخی مزایای تابعیت دولت اسلامی- و نَه اصل آن- محروم می‌گردد.

[3] [4] [5]
1- محمدحسن‌بن باقر نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرایع‌الاسلام، ج۲۱، ص۳۴ـ۳۸، چاپ عباس قوچانی، بیروت ۱۹۸۱.
2- مصطفی دانش‌پژوه، اسلام و حقوق بین‌الملل خصوصی، ج۱، ص۱۰۷، قم ۱۳۸۱ش.
3- سیدقطب، فی ظلال‌القرآن، ذیل انفال: ۷۴، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷.
4- محمدحمیداللّه، سلوک بین‌المللی دولت اسلامی، ج۱، ص۱۲۹، ترجمه و تحقیق مصطفی محقق داماد، تهران ۱۳۸۳ش.
5- مصطفی دانش‌پژوه، اسلام و حقوق بین‌الملل خصوصی، ج۱، ص۱۰۴ـ۱۰۷، قم ۱۳۸۱ش.

منبع: ویکی فقه دانشنامه حوزوی