قانون راجع به اموال بلاصاحب مصوب 1313

‌ماده اول – نسبت به اموال متوفایی که وراث او معلوم نیست و اموالی که صاحبان آنها غیر معلوم است مطابق مواد ذیل رفتار می‌شود.

‌ماده دوم – در مورد متوفایی که وراث آنها معلوم نیست پارکه بدایت محل باید فوت آنها را به طوری که شناخته شوند در جراید کثیرالانتشار اعلان‌نماید.

‌ماده سوم – پارکه بدایت هر محل باید آن قسمت از اموال مذکور در ماده فوق را که نگاه داشتن آن موجب فساد یا کسر قیمت و یا مستلزم مخارج غیر‌متناسب می‌شود فوراً بعد از تصرف به طریق مزایده به فروش برساند ولی نسبت به اموال مسروقه که صاحبان آنها معلوم نشده بعد از شش ماه به طریق مزبور به‌فروش برسد مگر اموالی که نگاهداری آنها موجب فساد باشد.
‌قیمت فروش باید بعد از وضع مخارجی که برای حفظ و یا فروش اموال شده است به طریقی که در نظامنامه‌های مربوطه به این موضوع مقرر شده یا‌می‌شود حفظ گردد.
‌

ماده چهارم – هر گاه تا سه سال از تاریخ تصرف پارکه بدایت نسبت به اموال منقوله و تا ده سال برای اموال غیر منقوله و بعد از اعلان مذکور در ماده2 صاحبی برای مال و یا وارثی برای متوفی پیدا نشود آن مال بلاصاحب محسوب شده و به مصارف مقرر در ماده 28 قانون مدنی خواهد رسید.

‌ماده پنجم – سایر مسایل مربوطه به طرز نگاهداری و فروش اموال مذکور در ماده اول به موجب نظامنامه مقرر خواهد شد.

‌ماده ششم – در تمام مواردی که به موجب این قانون یا به موجب مقررات دیگر به مدعی‌العموم بدایت یا نماینده او حق دخالت در اموالی داده شده‌است که هنوز صاحب آن معلوم نیست مشارالیه می‌تواند هر اقدامی را که برای اداره کردن اموال مزبور لازم است از قبیل وصول مطالبات و اقامه دعوی‌بر علیه بدهکاران و غیره به عمل آورد مخارج اقدامات مزبور از خود آن اموال برداشته خواهد شد.
‌ماده هفتم – نظامنامه‌های مذکور در این قانون باید به تصویب هیأت وزراء برسد.

‌این قانون که مشتمل بر هفت ماده است در جلسه شانزدهم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و سیزده شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
‌رییس مجلس شورای ملی – دادگر