نویسنده: عادل ساریخانی
چکیده
خانواده به عنوان نخستین و مهم­ترین نهاد اجتماعی، می­تواند با بهره‌­گیری از سبکهای تربیتی رایج یا سبک تربیت دینی، تأثیر سلبی یا ایجابی بسزایی در ابعاد گونا­گون رشد فرزندان، تکوین شخصیت و رفتارهای آنان داشته باشد. بر این اساس، سبکهای تربیت فرزند را می­توان به دو دسته کلی تقسیم کرد، یکی سبکهای غیردینی که بر دیدگاههای انسانی پایه­‌ریزی شده و دیگری، سبک دینی که بر پایه آموزههای دینی پایه­‌گذاری شده است. در این میان، آنچه اهمیت ویژه دارد، پیامد­های هر یک از سبکهای یاد شده در پیش­گیری بهتر از بزه­کاریِ برآمده از چگونگی تربیت فرزندان است. از این­ رو نتیجه مقایسه نشان می­دهد سبک فرزندپروری مسئولانه دینی مبتنی بر آیات و روایات بهترین روش فرزندپروری است که می­تواند در پیشگیری از بزه­کاری فرزندان مؤثر باشد. در این راستا، سبک فرزندپروری مقتدرانه از سبکهای غیردینی، نزدیکی بیشتری به سبک تربیت مسئولانه دین محور دارد. اما دیگر سبکهای تربیت غیردینی آسان­گیرانه، مستبدانه و مسامحه‌کارانه ناسالم ­شمرده می‌شوند. زیرا نه‌تنها از ناهنجاری و بزه­کاری فرزندان پیشگیری نمی‌کنند، آسیب­زا و موّلد بزه‌کاری نیز به شمار می‌­آیند.
کلیدواژگان: بزه‌کاری، پیشگیری،‌سبک تربیت دینی، سبک تربیت غیردینی، فرزندپروری
مجله حقوق جزا و سیاست جنایی،‌ دوره 1، شماره 2، پاییز و زمستان 1395