دعوت به اخلاص
دعوت به اخلاص
به خود آییم (23)
دعوت به اخلاص
به قلم جواد محدثی
(برگرفته از چهل حدیث امام خمینی)
ای عزیز! در کارهای خود دقیق شو، در هر عملی از نفس خودت حساب بکش تا نیّت او را در هر کار خیری بدانی. دردش چیست که اگر از نماز شب سؤال می‌کند، یا سفر زیارتی می‌رود، صدقه پنهانی می‌دهد، می‌خواهد بدانند که او اهل اینهاست. خیلی مواظب باش تا شیطان، عمل ریایی را با صورت مقدّسی به خوردت ندهد. باید از شر نیرنگهای نفس به خدا پناه برد. اگر ما بنده مخلصیم، چرا شیطان در ما این‌قدر تصرف دارد؟ او که عهد کرده به «بندگان مخلص» کاری نداشته باشد و دست به ساحت آنان دراز نکند![1]
اگر دیدی شیطان با تو سروکار دارد، بدان که کارهایت از روی اخلاص و برای خدا نیست وای به حال اهل طاعت و عبادت و جمعه و جماعت و علم و دیانت که وقتی چشم بگشایند، در آخرت خود را از اهل معاصی کبیره و نامه اعمالشان را سیاه ببینند. وای به حال کسی که ریاست دینی خود و امامت و تدریس و تحصیل و نماز و اعمال صالح خویش را ریایی انجام دهد تا در دلها منزلت یابد، به‌موجب اخبار اهل‌بیت (ع)، مشمول آمرزش الهی نمی‌شود. کاش اهل معاصی کبیره و متجاهر به فسق بودی و موحد بودی و با ریا به خدا شرک نمی‌ورزیدی!
ای عزیز! چاره‌ای برای خود پیدا کن و بدان که شهرت پیش این مردم ناچیز، چیزی نیست. قدرت، فقط در دستگاه قدس الهی است و مخلوق ضعیف را قدرتی نیست. با هر زحمت و ریاضتی که شده، با قلم عقل در قلب خود بنگار که «لا مؤثر فی الوجود الا الله»، در عالم وجود، مؤثر و کارکنی جز خدا نیست. «توحید فعلی» را که در درجه اول توحید است، در قلب خود جایگزین کن و مهر شریف «لا اله الا الله» را بر قلب خود بزن و دل را به مقام «اطمینان» برسان و به او بفهمان که مردم نمی‌توانند نفع و ضرر برسانند و این تنها به دست خداست. اگر قلبت را تسلیم این عقیده نمودی، امید است کارت به انجام رسد و ریشه شرک و کفر و نفاق و ریا از قلبت قطع شود.
درهرحال، خصوصاً در خلوتها با تضرع و نیاز از خدای رئوف و مهربان بخواه که تو را به نور توحید و بارقه غیبی هدایت کند و یک بین و یکتاپرست شوی و از همه عالم وارهی و همه‌چیز را ناچیز دانی. بخواه که اعمال تو را خالص گرداند؛ و اگر دارای حالی شدی، این بنده ضعیف را هم که عمری را صرف هوی و هوس نموده است، به دعایی یاد کنی، شاید به دعای شما راه نجاتی پیدا کند.
مدتی از قلب خود و از اعمال و رفتارت مواظبت کن و خفایای قلبت را تفتیش کن، هر عملی را که شبه ریا و سالوسی در آن است ترک کن، هرچند عمل شریفی باشد. اگر دیدی واجبات را به‌صورت آشکار نمی‌توانی خالص انجام دهی، در نهان انجام بده، با آن‌که انجام آشکار آن مستحب است. بکوش تا قلب خود را از لوث شرک پاک‌کنی تا مبادا بااین‌حال، از این جهان بروی که امید نجات برایت نباشد.
[1] . لاغوینهم اجمعین إلا عبادک منهم المخلصین؛ حجر (15): 39 – 40.