جا نمانیم

سر مقاله

حواسمان باشد

جا نمانیم

سید فاضل نوری –سردبیر

از اول محرم جامه عزا بر تن کردیم و از عاشورا چله نشین عشق حسین (ع) شدیم. گفته اند اقامه عزا و بکاء و تباکی برای حسین زهرا (س) و سبط رسول الله (ص) از شعائر دین است. شعائر جمع شعیره است، به معنای علامت و نشانه. آن عزا و این ماتم، که مورد سفارش اکید است و سرشار از اجر بسیار، نشان و علامت چیست؟ چرا اینقدر قیمتی است؟ نقشه کدام گنج است؟ ترسیم کدام ادب و رسم است؟ بگذاریم خودش پاسخ بگوید: «انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی» این کلام مکتوب اوست به محمد حنفیه؛ هدف قیامش را می گوید؛می خواهد کار مسلمانان را سامانی ببخشد؛ البته نه فقط به قیمت خونش؛ بلکه خیلی گرانتر، خیلی. در منظومه فکریش که منبعث از وحی الهی است، سیاست و حکومت در مقایسه با تربیت و اصلاح،ثمنی بخس دارد. او می خواهد کار مردم اصلاح شود. او می خواهد هر سد و سنگی که در راه سعادت است برچیده شود. او می خواهد بیراهه رفتگان را به راه بکشد…

اگر به رفتار و گفتار آن مصباح هدایت، در برهه کوتاه هجرت از مدینه تا مکه، کوچ از معبد تا مذبح و سلوک از اقامت در وادی کرب و بلا تا شهادت در کربلا اندکی توجه کنیم؛ خواهیم یافت که کشتی ای ساخته است، نه بسان کشتی نوح، نه برای نجات انسان و حیوان بلکه برای نجات انسانیت. او کشتی‌ای ساخته به عظمت سراسر زمان و پهنای گستره زمین؛ تا نه تنها امور امت پیامبر آخرالزمان (ص) را اصلاح کند؛ بلکه کشتی نجات بشریت باشد.

نکند که این کشتی رهوار را وانهیم و اسبان سرکش را برگزینیم که سقوط در دره های هلاکت سرنوشت محتوم خواهد بود. یزیدیان و شمریان چنین کردند اکنون نیز داعشیان چنان می کنند.

 مائیم و کربلا؛ ‌مائیم و حسینیان و البته مائیم و داعشیان؛ حواسمان باشدکه چه می کنیم؟ چه فکری؟ چه گفتاری؟ چه رفتاری؟ خوشا آنان که حواسشان بود از قافله زیارت اربعین جا نماندند؛ خوشا آنان که حواسشان هست که از رکوب بر مرکب نجات جا نمانند. ما هم حواسمان باشد جانمانیم؛ حواسمان باشد…