تهمت و آثار دنیوی و اخروی آن

تهمت و آثار دنیوی و اخروی آن

«تهمت زدن» از زشت‌ترین کارهایی است که اسلام آن را به‌شدت محکوم ساخته است، آیات قرآن و روایات متعددی که درباره این موضوع واردشده است. خداوند در سوره نساء آیه 112 می‌فرماید: «من یکسب خطیئه أو إثما ثم یرم به بریئا فقد احتمل بهتنا و إثما مبینا: و کسى که خطا یا گناهى مرتکب شود سپس بی‌گناهی را متهم سازد بار بهتان و گناه آشکارى بر دوش گرفته است.»

یکی از گناهانی که عامل می‌‌شود انسان دیگر در گناهان دریده شود، تهمت است. تهمت ایمان را از بین می‌‌برد. وقتی ایمان از بین رفت دیگر هر چه معجزه هم بیاوری، باورش نمی‌‌شود. بعضی از کسانی که در محضر نبی مکرّم (صلی‌الله علیه و آله) بودند، شق‌القمر پیامبر عظیم الشّأن (صلی‌الله علیه و آله) را دیدند، امّا آن‌‌قدر غرق گناه و نفاق خود بودند که آنچه را دیدند، انکار کردند؛ چون وقتی ایمان آب شد، دیگر تمام است. تهمت ایمان را آب می‌‌کند و از بین می‌‌برد.

تهمت، تبعات و پیامدهایی دارد. یکی این است که اعتماد بین انسانها را از بین می‌‌برد و جامعه، جامعه‌‌ ناامنی می‌شود. وجود مقدّس حضرت صادق القول والفعل، امام جعفر صادق (صلی‌الله علیه و آله) می‌‌فرمایند: «مَنِ اتَّهَمَ أَخَاهُ فِی دِینِهِ فَلَا حُرْمَهَ بَیْنَهُمَا»[کافی، ج 7، ص 19] آن‌کسی که به برادر دینی خودش تهمت بزند، دیگر حرمتی بین آن دو باقی نمی‌‌ماند.

ذیل این حدیث شریف عرفای عظیم الشّأن بیان کرده‌‌اند: وقتی تهمت در جامعه‌‌ای به وجود آمد، طبیعی است حرمت از بین می‌‌رود و دیگر اعتماد در جامعه نیست. هیچ‌کس به کسی اعتماد ندارد و دیگرکسی نمی‌‌تواند، کسی را به‌عنوان رازدار خودش انتخاب کند.

پیغمبر اکرم، حضرت محمد مصطفی (صلی‌الله علیه و آله) می‌‌فرمایند: «مَنْ بَهَتَ مُۆْمِناً أَوْ مُۆْمِنَهً أَوْ قَالَ فِیهِ مَا لَیْسَ فِیهِ أَقَامَهُ اللَّهُ تَعَالَى یَوْمَ الْقِیَامَهِ عَلَى تَلٍّ مِنْ نَارٍ حَتَّى یَخْرُجَ مِمَّا قَالَهُ فِیهِ» [البحار: 75 / 194 / 5.] هر کس به مرد یا زن مؤمنه‌ای تهمت بزند یا درباره او چیزی بگوید که او مبرّا از آن است. (اولیاء الهی می‌‌گویند: حتّی اگر فرض هم کردی تا یقین حاصل نشود نباید بگویی.) عزّ وجلّ او را در روز رستاخیز بر تلّی از آتش قرار می‌‌دهد تا اینکه از حرف خود درباره آن شخص برگردد. ظاهر امر این است اینکه خدا «اشدّ المعاقبین» است؛ یعنی به شدّت منتقم است، معنایش اینجا معلوم می‌‌شود. ذوالجلال‌والاکرام برای کسانی که تهمت می‌‌زنند، شدید عقاب می‌‌کند.»

در روایات بیان‌شده که غیبت از عمل زنایی که هیچ‌یک از ما فکر آن را نمی‌کنیم که به آن مبتلا شویم بدتر معرفی‌شده است: «اشدّ مِنَ العَمَلِ الَقَبیحه

در روایت فرمودند: کسی که سه بار دچار این گناه کبیره شود، دیگر بعید است توفیق توبه پیدا کند.

تهمت زدن هم عقوبت اخروی دارد و هم عقوبت دنیوی. عقوبت تهمت هم دنیای انسان را تخریب می‌کند و هم آخرت انسان را. جالب این است راجع به تهمت داریم که خود خداوند در دنیا از تهمت زننده انتقام می‌گیرد.

زین‌العابدین، امام‌العارفین، آقا علی بن الحسین می‌فرمایند: «مَنْ رَمَى النَّاسَ بِمَا فِیهِمْ رَمَوْهُ بِمَا لَیْسَ فِیهِ»[البحار ج 17 ص 160] هر کس به مردم عیبی را نسبت دهد و تهمت بزند، مردم به او عیبی را که ندارد نسبت می‌دهند.

منبع؛ وب‌سایت تبیان