تحلیل جرم‌انگاری تبانی علیه امنیت کشور از نظر جرم‌شناسی انتقادی
تحلیل جرم‌انگاری تبانی علیه امنیت کشور از نظر جرم‌شناسی انتقادی
تحلیل جرم‌انگاری تبانی علیه امنیت کشور از نظر جرم‌شناسی انتقادی
پدیدآور: حسین ذاکری
مقطع تحصیلی: کارشناسی ارشد
استاد راهنما: عسل عظیمیان
دانشگاه: دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود
تاریخ دفاع: 1395
چکیده
واضح و مبرهن است که توافق چند نفر در انجام امری موجب افزایش احتمال وقوع آن می‌گردد و بالطبع پدیده مجرمانه نیز نمی‌تواند از این قاعده مستثنا باشد. از این‌روست که توافق چند اراده در راستای نقض هر آنچه از هنجارهایی که از پشتوانه حقوق کیفری برخوردار می‌باشد، سبب می‌گردد احتمال وقوع آن نقض بیش‌تر شده و جامعه را با مخاطراتی همراه سازد که در جرایم امنیتی و سازمان‌یافته، این احتمال قوت بیش‌تری می‌گیرد. در نظام حقوقی اغلب کشورها، جرم تبانی، به صور و اشکال مختلف جرم‌انگاری شده است و اصلی‌ترین مصداق این جرم، جرم تبانی علیه امنیت کشور است و در حقوق جزایی کشور ایران نیز ماده 610 «قانون تعزیرات» مصوب سال 1375، بدان اختصاص داده شده است. این جرم از جمله جرایم مانع محسوب و در جهت جلوگیری از ارتکاب جرایم شدیدتر در حوزه امنیت کشور، جرم‌انگاری شده است. مستنبط از منابع فقهی، من‌جمله آیات قرآن کریم در خصوص مسجد ضرار و نیز قاعده حرمت اعانت بر اثم، می‌توان اصل جرم‌انگاری تبانی علیه امنیت کشور را قابل‌قبول دانست. ولیکن به نظر نمی‌رسد بتوان آن را مشمول جرم محاربه دانست و نیز میزان مجازات تعیین شده در خصوص این جرم، از مجازات ارتکاب بسیاری دیگر از بزه‌های اصلی انتسابی در باب امنیت کشور بیش‌تر است و… با یک نگاه اجمالی به نظر می‌رسد سیاست جنایی ایران در قبال این جرم می‌بایست در قسمتهایی مورد بازنگری مقنن محترم قرار گیرد.
کلیدواژگان: تبانی، جرایم علیه امنیت، سیاست تقنینی و جرم‌شناسی
منبع: سایت ایران‌داک