با ورود به محرم؛ سوار کشتی نجات شویم
با ورود به محرم؛ سوار کشتی نجات شویم
با ورود به محرم؛ سوار کشتی نجات شویم
آغاز و شروع سال قمری از ماه محرم است، همان ماهی که خداوند در قرآن (سوره البقره، آیه 217) از آن باعظمت یادکرده و برای شکنندگان حرمت این ماه عذاب سختی قرار داده است، ولی در سال 61 قمری حرمت این ماه را نگه نداشته و نوه پیامبر اسلام و خلیفه‌الله درروی زمین را با بدترین شکل ممکن به شهادت رساندند.
محرم، ماه عزای آل الله شد و حرمت آن برای شیعیان چندین برابر، به‌گونه‌ای که در روایتی است از امام رضا علیه‌السلام که می‌فرمایند: وقتی ماه محرم می‌رسید دیگرکسی پدرم را خندان نمی‌دید و روز عاشورا روز مصیبت و اندوه و ماتم و گریه پدرم بود.(امالی صدوق، مجلس 27)
کربلا در محرم 61 آوردگاه دو لشکر شقی و بی‌دین و لشکر مسلمان و هم‌جوار با امام علیه‌السلام تا همیشه بود و خداوند هرسال این صحنه را تکرار می‌کند تا بتوانیم به‌وسیله عزاداری بر امام شهید به او وصل و جزء یاران امام حاضر شویم.
ماه محرم آمده تا ما را در کشتی نجات سوار کند و به‌وسیله نور الهی آن راه صحیح را به ما نشان دهد چون‌که در روایت از پیامبر است که در وصف ابی‌عبدالله علیه‌السلام فرمودند: «ان الحسین مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَهُ نَجَاهٍ». (عیون أخبار الرضا علیه‌السلام، ج 1، ص 59)
نزدیک شدن به خدا به‌وسیله حسین علیه‌السلام
خداوند به مسلمانان دستور داده که به‌سوی او نزدیک شوند و در ادامه، راه نزدیک شدن را به کمک یک وسیله ذکر کرده است «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَهَ اى کسانى که ایمان آورده‌اید! از خدا پروا کنید و (براى تقرب) به‌سوی او وسیله بجویید. «35 مائده»
برای قبولی توبه و استغفارمان در این ماه، امام حسین علیه‌السلام و اهل‌بیت او را واسطه بین خود و خدایمان قرار می‌دهیم و با گریه بر مظلومیت او باعث قبولی توبه خود می‌شویم. گریه‌ای که امام رضا علیه‌السلام فرمودند: کسى که به یاد مصیبتهای ما بگرید یا دیگران را بگریاند، در قیامت گریان نخواهد بود
در تفسیر صافی ذیل این آیه می‌فرماید اهل‌بیت وسیله‌هایی برای تقرب به خداوند هستند، ماه محرم به برکت ابی‌عبدالله علیه‌السلام و مجالس عزاداری او، وسیله‌ای است برای تقرب و نزدیک شدن مسلمانان به خداوند است.
اهل‌بیت کشتی نجات
در کتاب تتمه المنتهى، ص 329 داستانی از امام کاظم علیه‌السلام نقل کرده که روزی ایشان از در خانه‌ی شخصى بنام «بُشر» می‌گذشت، متوجه سروصدا و آواز لهو و لعبى شدند که از خانه بلند بود. از کنیزى که از آن خانه بیرون آمده بود پرسیدند صاحب‌خانه کیست؟ آیا بنده است؟! جواب داد: نه آقا، بنده نیست آزاد است. امام فرمود: اگر بنده بود این‌همه نافرمانى نمی‌کرد. کنیز سخن امام را وقتى وارد منزل شد به صاحب‌خانه بازگفت. او تکانى خورد و توبه کرد.
همان‌گونه که در این داستان آمد آن شخص به‌وسیله امام کاظم علیه‌السلام به سمت مسیر بندگی و اطاعت از خداوند هدایت شد و انسانهای زیادی (همچون علی گند آبی و رسول ترک و…) به‌وسیله ماه محرم و کشتی ابی‌عبدالله از دریای هلاکت و گمراهی نجات و به ساحل امن الهی منتقل شدند.
محرم ماهی است که به‌وسیله نور هدایت گرانه ابی‌عبدالله، افراد از مسیر هلاکت و گمراهی به مسیر هدایت منتقل و افراد باواسطه قرار دادن اهل‌بیت از خداوند طلب بخشش و استغفار می‌کنند، همان‌گونه که در قرآن آمده است: اگر آنان هنگامی‌که به خود ستم کردند (از راه خود برگشته و) نزد تو می‌آمدند و از خداوند مغفرت می‌خواستند و پیامبر هم براى آنان استغفار می‌کرد قطعاً خداوند را توبه پذیر و مهربان می‌یافتند. (النساء/65)
برای قبولی توبه و استغفارمان در این ماه، امام حسین علیه‌السلام و اهل‌بیت او را واسطه بین خود و خدایمان قرار می‌دهیم و با گریه بر مظلومیت او باعث قبولی توبه خود می‌شویم. گریه‌ای که امام رضا علیه‌السلام فرمودند: کسى که به یاد مصیبتهای ما بگرید یا دیگران را بگریاند، در قیامت گریان نخواهد بود.(بحارالانوار، ج 44، ص 278.)
گریه، سنت خدا و پیامبران
باید در مجلس ابی‌عبدالله گریه کرد و از خداوند بخواهیم که توفیق گریه کردن را به ما بدهد، همان‌گونه که یعقوب پیامبر در فراق محبوب خود به‌اندازه‌ای گریه کرد که چشمان خود را از دست داد «وَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ» (یوسف 84) یعنی گریه کردن بر از دست دادن اهل‌بیت و خلیفه‌الله از سنتهای پیامبران است.
گریه آن‌قدر باارزش است که خداوند به‌عنوان یکی از صفات بارز پیامبران الهی نامبرده است. «… وَ بُکِیًّا» (مریم، 58) و یا اینکه پیامبر صلوات‌الله‌علیه بعد از جنگ احد و شهادت عمویشان حمزه از زنان مدینه می‌خواهد که برای شهادت حمزه گریه کنند.(سیره‌ی ابن هشام ج 3، ص 105)
ماه محرم آمده تا ما را در کشتی نجات سوار کند و به‌وسیله نور الهی آن راه صحیح را به ما نشان دهد چون‌که در روایت از پیامبر است که در وصف ابی‌عبدالله علیه‌السلام فرمودند: «ان الحسین مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَهُ نَجَاهٍ»
گریه بر حسین شهید تبعیت از حضرت زهراست که بعد از دل‌تنگی او بر پدرش و تنها گذاشتن ولی زمان هنگامی‌که بلال اذان گفت آن‌قدر در غم پدر گیست تا اطرافیان او به گریه افتادند (بحارالانوار، ج 43، ص 157) و ما هم برای غم و اندوه و مصیبتهایی که بر امام حسین علیه‌السلام وارد کردند گریه می‌کنیم.
وقتی‌که خداوند در آیه 9 سوره تکویر درباره به قتل رساندن دختران مشرکین قبل از اسلام یاد می‌کند و مظلومیت آنها را متذکر می‌شود نشان‌دهنده این است که گریه برای مظلوم یکی از سنتهای الهی است و حتماً برای کشته شدن نوه پیامبر اسلام صلوات‌الله‌علیه گریه و یاد آن را زنده نگه‌داریم.
در صدر اسلام بعضی افراد وقتی آیات قرآن بر پیامبر نازل می‌شد گریه می‌کردند «…تَرى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ» و چون آیات این قرآن را که بر پیامبر نازل‌شده است می‌شنوند، به دلیل اینکه حق را شناخته‌اند، چشمانشان را می‌بینی که اشک‌بار است و می‌گویند: پروردگارا، ایمان آوردیم، پس ما را با سایر مؤمنان در زمره کسانى ثبت کن که بر حقانیت رسالت پیامبر گواهى داده‌اند. (مائده، 83)
خداوند گریه این افراد را به خاطر شناختن حق و ایمان آنها ذکر کرده است و همان‌گونه که خود پیامبر در حدیث ثقلین فرمودند اهل‌بیت ثقل قرآن است و شیعیان با شناخت جایگاه و منزلت اهل‌بیت اشک شوق برای آنها جاری می‌کنند.
کلام آخر:
پیامبر مزد نبوت و رسالت خود را (محبت و مودت به نزدیکان خود) قرارداد و ان‌شاءالله خداوند توفیق دهد تا با برپایی مجالس ابی‌عبدالله هم مزد رسالت پیامبر بپردازیم و هم باواسطه حضور در مجالس آقا ابی‌عبدالله و برگزاری عزاداری و گریه بر سالار شهیدان و اصحاب مطهرش زمینه‌ساز استغفار و بازگشت به‌سوی خدا باشیم. سید عبدالحمید طباطبایی
منبع: تبیان