اهلیت تخاطب در فقه امامیه و حقوق موضوعه ایران

دسته: گزیده مقالات
بدون دیدگاه
یکشنبه - ۱۷ بهمن ۱۳۹۵


اهلیت تخاطب در فقه امامیه و حقوق موضوعه ایران

اهلیت تخاطب در فقه امامیه و حقوق موضوعه ایران

توافق

نویسندگان: نادر پورارشد، محمد ریاحی

چکیده

در فقه امامیه مشهور است که هر کدام از طرفین عقد باید در زمان انشای دیگری و در فاصله بین دو انشا، شایستگی و اهلیت انعقاد عقد را داشته باشند؛ و به تعبیر فقهی باید اهلیت تخاطب داشته باشند؛ یعنی از هنگام انشای ایجاب، هر کدام از طرفین باید تا زمان اتمام عقد و پیوستن قبول به ایجاب، صلاحیت خود را حفظ کنند و فوت، جنون، سفه، فلس، إغما، خواب و یا مستی بر آنها عارض نشود. در بین فقها، در این زمینه اختلاف‌نظر بسیاری وجود دارد. در حقوق ایران نیز قانون‌گذار به سکوت برگزار کرده و نصی را در این خصوص مقرر نکرده  است؛ بنابراین، زمینه برای نظریه‌پردازی باز است و می طلبد که حقوقدانان پس از بررسی مبانی و اصول فقهی به ارائه راه‌حل بپردازند. بااین‌حال، به نظر می رسد که وجود اراده انشایی سالم در زمان انشای فرد انشاکننده کافی است و دلیلی قانع ‌کننده مبنی  بر وجود و استمرار آن تا زمان اتمام عقد دیده نمی ‌شود.

کلیدواژگان: اهلیت تخاطب، متعاملین، ایجاب، پیوستگی اراده

مجله مطالعات فقه و حقوق اسلامی دوره 8 شماره 15 پاییز و زمستان 1395


نوشته شده توسط:صادق کاخکی - 11476 مطلب
پرینت اشتراک گذاری در فیسبوک اشتراک گذاری در توییتر اشتراک گذاری در گوگل پلاس
بازدید: ۱۰۹
برچسب ها:
دیدگاه ها

تصویر امنیتی را وارد کنید *